Tasmanië, Great Ocean Road en goed nieuws!

Zo, nu zit er nog meer tijd tussen dan de vorige keer…. Slecht. We hebben een hele afwisselende maand gehad met nog meer mooie belevenissen, familiebezoeken, goed nieuws, T’s verjaardag en een gewoon dagelijks leven geleid. Ik ga in deze blog de hoogtepunten benoemen om te voorkomen dat het een te lang verhaal wordt en ik de hele dag aan het schrijven ben.

Allereerst het goede nieuws: J heeft een baan!! Velen van jullie hebben het al van ons gehoord of misschien via via, maar het blijft goed nieuws! Het bedrijf waar J al die gesprekken heeft gehad, heeft hem aangenomen. Hij gaat waarschijnlijk per 1 mei beginnen dus we kunnen ook nog volop van onze vakantie genieten. We zullen in Melbourne gaan wonen aangezien daar het kantoor is. We zijn nu dan ook twee weken in Melbourne om een huis te vinden of op zijn minst een wijk waar we zouden willen wonen. We hebben ook in Geelong gekeken, wat ten westen van Melbourne ligt, omdat wij niet echt midden in de stad willen wonen maar ook van natuur en zee willen genieten. Geelong was leuk, maar toch niet waar we willen wonen. Dat geldt ook voor Frankston wat weer helemaal aan de andere kant van Melbourne ligt. Melbourne ligt in een baai waardoor er hier geen goede surf is. Hierdoor heeft het geen meerwaarde om ver buiten Melbourne te gaan wonen, want het zou J veel reistijd gaan kosten. We oriënteren ons nu echt op Melbourne. Alsnog wel mooie rustige wijken in de buurt van een park of de kustlijn. Vandaag gaan we bij ons eerste huis kijken! Er is nog één maar en dat is dat we het visum krijgen. Het is twee weken geleden aangevraagd en heeft een verwerkingstijd van 2 maanden. Nog wel erg spannend dus, maar het ziet er goed uit.

Vanaf mijn laatste blog die in Melbourne eindigde zijn we naar Tasmanië afgereisd. De kinderen worden al echte wereldreizigers en kijken niet meer op of om in het vliegtuig of als we gefouilleerd worden op explosieven. We zijn twee keer uit de rij gehaald… zien we er verdacht uit? N met haar armpjes omhoog alsof ze het elke dag doet. Haha! Op Tasmanië in Hobart heeft Robert (een neef van mij) een huis waar wij in mochten verblijven. Een heerlijk huis op een prachtige locatie. We vlogen op Launceston wat 200 km ten noorden van Hobart ligt. Vlakbij Launceston hebben we een chocoladefabriek bezocht waar je ook lekker kon ontbijten, feest voor de kinderen natuurlijk. Daarna zijn we afgereisd naar Hobart. Onderweg viel ons al op dat Tasmanië toch echt ook weer anders is dan het vaste land Australië. Hele andere vegetatie en heel heuvelachtig.

De eerste dag hebben we Hobart een beetje verkend. We zijn naar de Salamancan Market geweest die erg bekend is. Heel veel kraampjes waar lokale producten verkocht worden. Daarna zijn we naar het Tasman Museum geweest en hebben we Fish&Chips in de haven gegeten. De tweede dag hebben we Eagle Hawk Neck bezocht. Ik heb even gegoogled, zodat ik het niet helemaal hoef te typen: The thin strip of land known as the Neck connects the Tasman Peninsula to the Forestier Peninsula. It's about 400 metres long and less than 30 metres wide at one point. This narrow entrance to the Tasman Peninsula was once guarded by the dog line, a line of dogs chained together to prevent convicts from escaping the notorious prison settlement at nearby Port Arthur.  Many tried to escape, some succeeded and there's now a sculpture to mark this once brutal barricade. Best indrukwekkend dus. Z en N waren niet zo onder de indruk van de standbeeld honden en vonden ze vooral schattig. Daarna hebben we nog wat andere toeristische atrracties bezocht als Waterfall Bay lookout, Tasman Arch, Devils Kitchen en Remarkable Cave. Allemaal stuk voor stuk prachtig. Op de foto’s kun je ze wel terugvinden. Één grappige gebeurtenis waar ik over ga vertellen, misschien had je er bij moeten zijn, maar ik ga het toch proberen. Ik stond met de kids te lunchen (zelf meegebrachte lunch) op de parkeerplaats bij The Devils Kitchen. The Devils Kitchen is een hoge klif waar het zeewater woest tegenaan knalt, het water schuimt en het ziet er best heftig uit. Daar heeft het zijn naam aan te danken. Wij staan daar dus, J is nog steeds foto’s aan het maken, komt er een Indiase man op mij aflopen: “where is the restaurant?”. (Met zo’n heerlijk Indiaas-Engels accent). Dus ik zeg: “there is no restaurant here”. (Met zo’n heerlijk Nederlands-Engels accent😉). Hij kijkt mij een beetje verbaasd aan alsof ik hem voor de gek houd en kijkt eens in mijn bakje wat voor eten daar dan in zit. “Why is there no restaurant here?”, vraagt hij al kijkend op zijn briefje met planning van de dag waar ik zie staan ‘Lunch at Devils Kitchen’. Ik zeg “no idea, but there are some nice lookouts here”. Zijn vrouw die in inmiddels ook uit de auto gekomen is, kijkt hem een beetje vragend aan. Hij zegt tegen haar “she says there is no restaurant here” en hij begint een beetje te lachen. Dan draait hij zich naar mij en zegt “why do they name something Devils Kitchen if there is no kitchen? They will fool a lot of Indian people with this joke”. Inmiddels is J er ook bij komen staan en hij checkt het nog even bij J die een poging doet om uit te leggen waarom het dan wel Devils kitchen heet. De man kan er wel om lachen en komt nog een paar keer lachend bij ons terug, hij kan er niet over uit. Hij besluit dan toch maar met zijn twee hongerige pubers en vrouw naar de lookouts te lopen, dan waren ze er niet voor niks heen gereden. Goed, op dag drie zijn we naar the Hasting Caves gegaan. Na een hele mooie tocht door een regenwoud kregen we een tour door de grotten. Voor de kids de eerste keer dat ze zich kunnen herinneren en dus best wel indrukwekkend. Daarna hebben we de Tahune Airwalk gedaan. Dit is een wandeling op een soort van bruggen 50 meter hoog door/boven het bos en twee rivieren. Sommige bomen waren alsnog een heel stuk hoger dan dat wij waren. Er waren slingerbruggen boven de rivieren gemaakt. We hebben ook nog een echidna (een soort egel) gespot,  die zat heerlijk te wroeten in de blaadjes en het leek of hij ons niet zag, heel schattig. Dag vier zijn we met het pontje over naar Bruny Island gegaan. Ook weer magisch mooi. Kijk maar naar de foto’s. Hoogtepuntje daar was de pinguïn die we gezien hebben! We zaten een uurtje te chillen op de rotsen aan de oceaan, omdat we best wel een flink stuk gelopen hadden. Net toen we weg wilden gaan zag ik iets door het water schieten (ik was nog steeds op zoek naar die dolfijnen). Een pinguïn kwam nieuwsgierig bij ons kijken, zwom lekker rond en dan af en toe zijn kopje omhoog. Echt heel leuk. De laatste dag zijn we Mount Wellington opgereden. Een 1271 meter hoge berg. Het was niet zulk mooi weer, maar bovenop waaide het echt te hard om uit de auto te gaan. De kinderen zouden zo van de berg af geblazen worden volgens mij. J is er nog wel even uit gegaan om foto’s te maken natuurlijk. Daarna zijn we naar Richmond gereden waar J de beroemde Curry Scallop Pie heeft gegeten en waar de oudste nog in gebruik  zijnde brug van Australië is, wel uit 1823 😉! Onderweg reden we langs een Pieter konijn tuin, daar moesten we natuurlijk heen aangezien N een groot fan is van Pieter. Tasmanië is echt heel mooi en zeker een plek om nog eens naar toe te gaan en nog meer te bekijken, want we hebben nu maar een klein stukje kunnen doen. Het enige nadeel is dat het weer wat minder is, best wel koud vergeleken met het vaste land. Alhoewel wij echt niet mochten klagen, rond de 20 graden en maar één dag regen.

Terug op het vaste land zijn we drie dagen in Melbourne geweest, daar hadden we een huis gehuurd. Omdat het Chinees nieuwjaar toen was, zijn we naar China town gegaan en hebben we het China Museum bezocht. De dag daarna hebben we T zijn verjaardag gevierd precies zoals hij het wilde. Het is wel jammer dat je familie en vriendjes er niet bij kunnen zijn op je verjaardag, dus we moesten er zelf een feestje van maken. Dat is gelukt: kadootjes in bed, ontbijt van de bakker in een park, naar een camping met een zwembad, taart eten, zijn nieuwe Australië versie monopoly gespeeld, uiteten in een echt Italiaans restaurant en laat naar bed. Dit was ook meteen het begin van onze trip langs de Great Ocean Road. Het was ons al opgevallen dat het ondanks dat de zomervakantie voor de Australiërs al afgelopen was, het nog best druk was. Met name Chinezen. Het blijkt dat de Great Ocean Road een populaire vakantiebestemming is voor de Chinezen tijdens hun vakantie rond het Chinees nieuwjaar. Met T’s verjaardag stonden we in Anglesea op een camping met zwembad en toeters en bellen. De dag erna zijn we de Great Ocean Road afgereden tot aan camping Bimbipark in het Great Otway National Park. In de Lonely Planet stond dat je daar veel koala’s en ander wildlife kon spotten en dat leek ons wel wat. De Great Ocean Road is inderdaad Great, wat een mooie uitzichten over de oceaan zo vanuit de auto. We zijn een paar keer gestopt bij lookouts en ook een paar keer misselijk geworden door de slingers. Eenmaal in het National Park aangekomen reden we door een prachtig bos en na een tijdje zagen we mensen stil staan en omhoog kijken. Koala’s!! We zijn ook allemaal uit de auto gestapt en vooral N vond het geweldig. Die bleef daarna maar naar boven kijken of ze er nog meer zag. Op de camping konden we ook kiezen voor een camping pod zoals ze dat noemden. Dit is een soort van verharde tent, dit staat er over op de website: No power, no lighting, no linen or pillows, just like a tent but dry, insulated and cosy. Vooral dat dry and insulated sprak ons erg aan aangezien onze tent dat niet is en we hier drie nachten gingen blijven. En het kostte maar $40 per nacht, dus daar hoefden we het ook niet om te laten, we hebben soms duurder gekampeerd met onze eigen tent. Bimbipark is echt een hele leuke camping, dat merkten we al gauw, veel natuur op de camping, dieren, camping pods, van die vuurstook dingen waar je ook op kunt bbqen. Bij onze pod aangekomen was iedereen helemaal happy. J en ik waren blij dat we geen tent op hoefden te zetten en dat we in ieder geval warm en droog lagen, de kids waren blij omdat het gewoon weer een hele nieuwe belevenis was en het er super gezellig uit zag. Alle rotzooi naar binnen gebracht en lekker met een wijntje en biertje bijkomen van de reis, kids nog een potje monopoly op één van de planken die er in zat, echt leuk. Hij is vast wel tussen de foto’s terug te vinden. Bij aankomst vertelde de receptioniste dat er tours georganiseerd werden met elektrische fietsen door de nabije omgeving van de camping in het National Park. We besloten dit nog te gaan doen in de namiddag. Ik vond dit bijna één van de leukste dingen die we tot nu toe gedaan hadden. T was een beetje nerveus om zelf op een mountainbike te gaan door zijn laatste ervaring met fietsen in bergen in Slovenië. Gelukkig konden we hem er doorheen praten en werd het de missie van Nathan (de gids) om T weer plezier te laten hebben in fietsen door de natuur. We reden allemaal op elektrische fietsen, J en ik op hele coole dingen met dikke banden en T op een kindermountainbike. T was in het begin echt heel nerveus en wilde zelfs eigenlijk niet meer verder. Nathan gaf goede instructies aan T want je kon zeg maar ook gas geven met je hand aan zo’n ding. Naarmate de tocht vorderde ging het steeds beter. De omgeving was weer zo mooi en er was gewoon helemaal niemand! We reden door een veld met paarden wat voor Z en N heel leuk was. Zij zaten trouwens in de trailer achteraan Nathans fiets. Onderweg kregen we uitleg over wat je kon eten uit de natuur (bush tucker), vonden de kindjes ook erg leuk en gedeeltelijk lekker. T had z’n hele broekzak vol gestopt met één of ander lekker naar limonade smakend zaadje. Ook vertelde de gids over de Aboriginals die in dit gebied leefden en hoe ze daar leefden, heel indrukwekkend. We hebben de vuurtoren van Cape Otway gezien: Cape Otway Lighthouse is the oldest surviving lighthouse on mainland Australia. Built in 1848, the lighthouse perches on towering sea cliffs where Bass Strait and the Southern Ocean collide. Hundreds of lives were lost in shipwrecks off Cape Otway – a sad but fascinating history which led to the building of the Lightstation on the coast at the foot of the impenetrable forests of the Otways. For many thousands of 19th century migrants, who spent months travelling to Australia by ship, Cape Otway was their first sight of land after leaving Europe. Bijzonder. Ook met het idee dat dit ook zo heeft moeten zijn voor familie van mij, ooms en tantes of oma die op bezoek ging bij haar kinderen in Australië. Ten minste dat stel ik me zo voor, heeft niemand me ooit verteld 😉. Inmiddels had T aardig wat zelfvertrouwen opgebouwd en ging hij al een stuk sneller dan aan het begin. Aan het einde van de tocht kwamen we nog een kangoeroe tegen, altijd leuk. Inmiddels had T zo erg de smaak te pakken dat hij vroeg of hij daarna op het grasveld bij de camping nog even rond mocht racen en dat mocht natuurlijk van Nathan aangezien hij zijn missie dan zeker voltooid had. Z mocht ook nog even en J en Nathan deden nog een grote mannen race. Weer thuis bij onze pod hebben we een vuurtje gestookt en daarop gebbqt met als afsluiter marshmallows. Er hopte ook nog weer een kangoeroe voorbij. Na een nacht heerlijk geslapen te hebben (J en ik sliepen op een plank met een matras en daaronder hadden we de luchtbedden gelegd voor de kids), gingen we op pad naar de Twelve Apostles. Die moesten we natuurlijk ook gezien hebben, alhoewel dat echt niet perse het mooiste was vonden wij. En in tegenstelling tot andere net zo mooie dingen was dit echt een enorm toeristische attractie. Helikopters vol toeristen vlogen echt af en aan, verkeersregelaars en dranghekken, het was er allemaal. De rotsen waren wel heel mooi om te zien en de zee had een prachtige kleur. De foto’s vertellen de rest wel. ’s Middags hebben we nog geminigolfd op de camping, niet echt een hoogtepunt, maar er is wel een hilarische foto van N die het net als ik na baan 4 al meer dan zat was. Op de camping zelf waren ook koala’s te spotten, zo zat er één al een naar het zeggen van mensen van de camping al twee weken in dezelfde boom. N en ik zijn m de volgende ochtend met handen vol eucalyptus bladeren gaan opzoeken, maar hij was te lui om uit de boom te komen. J zou nog een 3e gesprek hebben in Melbourne, dus we moesten weer die kant op. We besloten nu in Geelong te verblijven omdat we dat als mogelijke woonplaats wilde onderzoeken voor het geval J de baan zou krijgen. We hadden een bungalow op een vakantiepark gehuurd om maar weer een beetje aan de westerse maatschappij te wennen na het Bimbipark. Was ook wel weer even lekker moet ik zeggen, gewoon kunnen douchen en naar de wc kunnen, wasje draaien enzo. Er was een zwembad en een jumping pillow, dus genoeg vermaak. De dagen dat we daar waren hebben we Geelong verkend wat best een leuke stad bleek te zijn, maar een saaie kustlijn. J had zijn gesprek gehad, helaas toen nog geen baan, maar wel goede hoop. Dus gingen we door naar Frankston om daar de boel te verkennen. Daar hebben we weer gekampeerd, maar deze keer wel luxe met een ensuite badkamer en toilet. Die was bijna groter dan onze tent… Frankston vonden we eigenlijk wat mooier/leuker dan Geelong. J had nog een gesprek bij een ander bedrijf in Melbourne en kwam in de middag terug op de camping met een grote smile op z’n gezicht. Hij had het telefoontje gekregen dat hij aangenomen was bij het bedrijf van de drie gesprekken!!! Joehoe, onrealistisch dat moment, zo blij. En ook spannend dat het echt lijkt te gaan gebeuren. We proberen de kinderen er zo goed mogelijk bij te betrekken en ze ook zo goed mogelijk te begeleiden, verdrietig zijn mag ook of het spannend vinden, net als dat wij dat soms ook voelen. Maar we proberen ze ook heel erg uit te leggen waarom wij deze ingrijpende keuze gemaakt hebben en dat lijken ze best een beetje te begrijpen. Het visum moest zsm aangevraagd worden omdat de regels twee dagen later weer zouden wijzigen en niemand wist hoe het er dan precies uit zou komen te zien. Die avond hebben J en ik tot diep in de nacht formulieren ingevuld. We zijn halverwege in onze ensuite gaan zitten omdat het buiten te koud werd, J op de wc ik op de grond, wijntje erbij, gezellig. Inmiddels dachten wij Frankston kan het wel eens gaan worden als woonplaats…. Tot we van steeds meer verschillende mensen hoorden “Frankston is a bit rough and bogany” (google maar wat dat is). Hmm, dat voelen we dus niet zo goed aan of we voelen ons er thuis 😊.

We wilden de familie in Sydney ook nog graag zien dus we besloten dat het nu het beste uitkwam om weer naar Sydney af te reizen. Dat hebben we gedaan, 900 km. Zodra je op de Hume Highway zit, geeft de navigatie aan: over 826 km neem de afrit richting Sydney. Lekker makkelijk. Het is een saaie lange weg, maar voor ons nu nog wel leuk, je ziet wel dingen (bomen, koeien, dode kangoeroes, bomen en weer koeien en soms ook schapen). Het is echt totaal anders dan naar Frankrijk rijden, heel apart. Onderweg hebben we één nachtje overnacht en de volgende dag kwamen we op de camping in Sydney aan vlakbij het strand van Narrabeen. Niet veel bijzonders gedaan, behalve natuurlijk weer naar het strand en de zee met golven! Dat weekend waren we uitgenodigd bij Jennifer en Angus in Nelson Bay. Jennifer is een achternichtje van mij. We zijn daar negen jaar geleden ook eens geweest en weten dat het ook daar weer heel mooi is. Jennifer en Angus hebben twee kinderen, Ryan van bijna 7 en Tara van 4. Onze kids waren echt zo blij om andere kinderen te zien en om met heel veel speelgoed te kunnen spelen. De taal deed er niet meer toe, ze speelden en speelden met poppen en fietsen en lego en touwslingers. Als we ergens heen gingen wilden ze liever thuis blijven of vroegen ze of we al bijna weer naar huis gingen. Ze hadden allemaal een goede klik met elkaar en maakten veel plezier. We hoorden de meiden beneden in hun eigen taal met af en toe een woordje engels tussendoor tegen Tara kletsen. Soms kwam N naar boven gestormd: “mam, wat is pop in het Ennels?”. “Doll”. Hup weer naar beneden: “zullen we play met the doll?”. T heeft er hierdoor meer vertrouwen in gekregen, hij zag dat je prima kunt spelen zonder dat je elkaars taal goed spreekt. En hij verstond stiekem een heleboel van wat er gezegd werd. We hebben zaterdagochtend gesnorkeld. Best veel en grote vissen gezien, Z vond het ook weer super leuk om te doen. J en Angus hebben zelfs een octopus gezien! ’s Middags zijn we nog op zoek gegaan naar dolfijnen aangezien die ook in de baai leven, maar helaas weer geen geluk. De volgende dag zijn we naar One Mile Beach gegaan waar je ook kon surfen. Z en N hebben daar wel een uur met het bodyboard geoefend en Z kon zelf op de golf komen en een beetje op het bord staan in de branding. Echt heel stoer! Na het weekend gingen we nog voor een week terug naar Sydney en verbleven we bij familie. De meiden hadden Jessica gemist en waren erg blij haar en de dieren daar weer te zien. We hadden niet echt iets op de planning staan, maar nog wel een paar dingen die we nog graag wilden doen in Sydney. Zo hebben we het Powerhouse museum bezocht, want ze wilden weer een keer naar een museum. Groot succes! Foto’s vertellen het verhaal. We zijn naar de Ion Potter wild garden geweest in Centennial Park. Een leuk parkje met waterspeeltuin en al. En natuurlijk moesten we nog naar Bondi Beach, strandwachten van tv spotten 😉. Het strand was toch wel leuker dan onze herinnering eraan. Één van de andere dingen die we echt nog moesten doen is naar West Head gaan. Een mooie plek waar je leuk kan wandelen en uitzicht hebt op Lion Island. Je kunt daar naar beneden naar een strand wandelen, waar DE foto van Oscar en mij een paar geleden gemaakt is. Helaas had N er totaal geen zin in en het regende ook, dus we zijn halverwege maar weer omgekeerd. De laatste avond en nacht in Sydney verbleven we bij Cate, Malcolm en happy baby Phoebe. T is echt gek op Phoebe en noemt haar de Eloïse van Australië. Die hij overigens het ergste mist van de hele familie (D&D lief he). De volgende ochtend zijn we op tijd vertrokken naar Melbourne over diezelfde Hume Highway, dezelfde 900 km. Deze keer moesten we in één keer rijden want de tent hebben we in Sydney achter gelaten aangezien we daar niet meer terug komen voorlopig. We hebben een huis gehuurd voor twee weken in Boxhill, een suburb ten oosten van Melbourne centrum. Want daar zijn we inmiddels over uit, het wordt ergens ten (noord)oosten van Melbourne. Vandaag dus ons eerste huis bezichtigd (ik heb de blog in twee delen geschreven). Was een leuk huis, kids waren al kamers aan het verdelen en T zei: dit is voor mij de korenbloemweg, waar hij denk ik mee bedoelt, hier kan ik me wel thuis voelen. Morgen staan er nog een paar huizen op het programma in weer andere suburbs en vrijdag en zaterdag ook nog. En dan gaan we het gebied kleiner maken en misschien vinden we zelfs al wel het huis voordat we op 25 maart naar Indonesië vliegen! Want daar zijn we ondertussen ook nog mee bezig, vakantie in een vakantie plannen. We gaan van Yogyakarta naar Bali reizen en daar hebben we 3,5 weken de tijd voor. Zo veel zin in ook! Het eerste deel hebben we al uitgestippeld, maar het is nog een hele klus. Dus voor wie nog tips heeft… Vanaf Malang twijfelen we nog of we via de noord- of zuidkust naar Bali reizen en wat we precies op Bali gaan doen. De laatste paar dagen op Bali brengen we door in Nusa Dua waar toevallig Cate, Malcolm en Phoebe dan ook zijn! Mijn volgende blog zal vanuit Indonesië zijn, denk ik (hoop ik). Wat zullen we daar weer een avonturen beleven en compleet andere dingen zien dan hier…

Dimana ada kemauan, di situ ada jalan.

Liefs JOTZN